Zeep

Veel mensen zullen me hier enorm om uitlachen, misschien wel
omdat ze dat niet van mij verwachten. Maar stiekem hou ik best van het
schoonhouden en opruimen van mijn minihuisje. Misschien zelf van wassen. Maar
niét van afwassen. Laten we vooral niet overdrijven.
Ik weet dat veel vrouwen deze neiging niet hebben, maar ik dus wel. Ik ben een
verschrikkelijke huisvrouw. Een studerende huisvrouw. Of een huisstudent. Maak
er wat leuks van.

Ik heb echt geen flauw idee waar het vandaan komt. Wat ik
wel weet, is dat ik deze schoonmaak- en opruimgenen niet van mijn moeder heb geërfd.
Zij was meer het stoffige boekenkasten-type.
Misschien kwam deze rare tic vroeger al naar boven. Ik was in heel veel dingen
een typisch meisje-meisje. Ik speelde tot mijn twaalfde (ik weet niet in welke
mate dit nog gezond is...?) met Bratz (heel modern, die popen met die grote
koppen en met afneembare voeten), ik hield van vadertje-moedertje spelen en ik
was al vanaf mijn zesde levensjaar aan het dromen van mijn bruiloft, die ik
overigens nog steeds ooit ga hebben. Ik was zelfs vanaf héle jonge leeftijd al
bezig met het uitkiezen van de namen van mijn toekomstige kroost. En nee, nu
vind ik Edith en Rita ineens niet zulke mooie namen mee. En ja, mijn moeder en
stiefvader hebben mij vaak geattendeerd op de politica Rita Verdonk.

Mijn pleegmoeder lachte mij, vooral toen ik net op mezelf
woonde, regelmatig uit. Ze noemde mij een perfecte huisvrouw. Ik moet namelijk
twee keer per week mijn kamer schoonmaken ik kan niet tot het punt komen dat ik
eerst een mes moet afwassen voordat ik het kan gebruiken en ik word helemaal
gek als ik ineens zonder afwasmiddel en vuilniszakken kom te zitten. Of andere
noodzakelijke benodigdheden.

Ondanks de bemoedigende woorden van mijn pleegmoeder vond ik
mijzelf de afgelopen twee jaar, sinds ik in een studentenhuis woon, nog best
wel meevallen. Tot afgelopen tweede Paasdag. Ik was samen met mijn wederhelft
(kots) bij mijn familie op bezoek, waar we een gedeelte van de middag en de
avond zouden spenderen. Tijdens een toiletbezoek kwam ik erachter dat ze
precies dezelfde handzeep hadden als die ik de laatste keer had aangeschaft.
Palmolive family, die rooie. Ik werd helemaal enthousiast. Toen ik de kamer
inliep, wilde ik eigenlijk meteen roepen: "wat leuk! We hebben dezelfde zeep!
Geen grap!" Gelukkig had ik door hoe ontzettend sneu dit zou klinken, waarop ik
mijn woorden in heb kunnen slikken.

Ik ben een echte studente, ik heb (al zeg ik het zelf) een
echt studentenleven, in een rumoerig studentenhuis, maar op dit moment moest ik
mezelf echt even kritisch toespreken. Nina,
doe normaal. Je bent nog geen veertig, je hebt nog geen drie puberkinderen, je
hebt je carrière nog niet opgegeven om voor je kiddo's te kunnen zorgen. Hou.
Op.

Sommige huisgenoten zijn blij met mij (goh, ze maakt alles
schoon), sommige minder (moet ik nou alwéér de douche schoonmaken?!). Maar ik
kan maar beter mijn huisvrouw/huisstudent-kant omarmen, want zeg nou zelf. Elk
studentenhuis heeft een irritante schoonmaakmama nodig.