Een reis naar New York, een nieuwe baan, een vakantie naar het buitenland. Allemaal uitdagingen. Hoe kan je daar nou op een ontspannen manier mee omgaan, zonder bang te zijn daar spijt van te krijgen?
Om te beginnen heb ik ontzettend te neiging om aan het begin van dit stukje te schrijven: “Lief dagboek, sorry dat ik al zo lang niet meer geschreven heb. Ik had het heel druk”. Want ja, dat deden we vroeger allemaal. En stiekem voel ik me inderdaad een beetje schuldig dat ik sommige dingen een beetje vergeet.
Een schrale troost: ik ben inderdáád druk geweest afgelopen tijd. Met goede en leuke dingen, dat dan weer wel. Even een opsomming: ik heb mijn rijbewijs gehaald (ik vertel voor het beeld er niet bij hoe lang dit heeft geduurd), ik heb mijn propedeuse gehaald, ik heb ontzettend genoten van het lekkere weer en bijhorende terrasjes én ik ben vorige week naar New York geweest. Naar aanleiding van die laatste gebeurtenis schrijf ik nu een stukje.
Ik ben erachter gekomen dat het eigenlijk ontzettend leuk is om risico’s te nemen en uitdagingen aan te gaan. Dit gaat al om hele kleine dingen. Toen ik in november na zat te denken over het studietripje naar New York, zat ik ontzettend te twijfelen. Ik vond het risico te groot dat de reis me tegen zou vallen. Zo’n snoepreisje kost aardig wat geld. “Want ja,” dacht ik. “Misschien is de Big Apple helemaal niet zo fantastisch. Daar gaat mijn geld.” Dat wil niet zeggen dat ik gierig ben of goed met geld om kan gaan. Integendeel. Ik heb een gat in mijn hand ter grootte van NYC. Het ging om het risico. Het ‘wat als…’ idee.
Op een willekeurige woensdagavond, tijdens het eten van een hamburger in een bruin café, bracht ik het ter sprake. Toen ik mijn pleegvader vertelde dat ik besloot om niet te gaan, keek hij mij met een schuine blik aan. “Normaal vind je het geen probleem om geld uit te geven. Wat is er met je aan de hand?” Daar had hij een goed punt. Want wat was nou helemaal het probleem? “Tsja,” antwoorde ik. “Van het kopen van kleding heb ik nooit spijt. Hier kan ik wel spijt van krijgen.” Ik was dus bang om ergens spijt van te krijgen. De slechtste reden die er bestaat om iets níet te doen. Deze rare angst slaat nergens op, ik kon beter gewoon gaan. Gewoon vertrekken zonder verwachtingen (wat moeilijk is), zonder het denken aan alle risico’s. Gewoon voor de ervaring.
En een ervaring werd het. In alle opzichten werd het tripje naar de grote appel niet zoals ik had verwacht.
In Nederland kom je overal het ‘standaardbeeld’ van de Amerikaan tegen: oppervlakkig, pocherig, rijk, onvriendelijk, multicultureel. Dit komt vooral door het beeld van Amerikanen dat door de media worden verspreid. Persoonlijk heb ik door nieuwsverslagen en series een totaal verkeerd beeld gekregen van Amerikanen. In New York heb ik namelijk, bewust, een aantal locals gesproken. En wauw, wat een aardige mensen. Amerikanen zijn, in tegenstelling tot mijn vooroordelen, ontzettend vriendelijk en geïnteresseerd. Ze doen écht hun best om je thuis te laten voelen in hun land. Als je in New York vraagt waar iets is, genieten ze ervan om je wegwijs te maken in de stad. Daarnaast zijn het écht geen oppervlakkige mensen. Na het eten van een steak in een leuke, typisch Amerikaanse tent, raakten wij aan de praat met een Peruaan. De serveerder was net klaar met werken, waarna hij ons vertelde dat hij ons écht de leukste tafel vond om te helpen. Ons ego was weer gestreeld. Hierna vertelde hij ons dat hij studeert aan Yale. Wel woont bijna zijn hele familie nog in Peru, welke hij al tien jaar niet meer heeft gezien. Ze hadden geen geld om elkaar op te zoeken. Na ons zijn levensverhaal te hebben verteld, had ik in twee opzichten een nieuw beeld van Amerikanen. Eén: dé inwoner van de multiculturele stad bestaat niet. Twee: Amerikanen zijn niét oppervlakkig. Daar ga je al. Heel wat anders dan verwacht dus.
En rijk? De standaard New Yorker doet vooral alsóf hij rijk is. Hij rijdt in een leaseauto, maar daarnaast woont hij in een veel te klein huis en heeft hij drie banen om zichzelf en zijn gezin te kunnen onderhouden.
In New York was het voor mij vooral een uitdaging om anders naar de stad en haar inwoners te kijken dan de ‘standaard toerist’. Tussen aanhalingstekens, want de echte standaard toerist bestaat natuurlijk niet. Alsnog wilde ik niet alleen de highlights zien. Natuurlijk is het leuk om Ellis Island, Statue of Liberty en het Empire State te bezoeken, maar daar wilde ik het niet bij laten. Daarom heb ik bewust de kleine dingetjes gedaan: buiten de planning om met de metro naar Queens, dineren bij kleine, typisch Amerikaanse restaurantjes, rondlopen op een vlooienmarkt en een kleine wandeling rond een uur of tien ’s avonds.
En ik vond het heerlijk. Ik was van tevoren bang dat ik op dingen zou stuiten die ik niet had verwacht. Waar ik daar bang voor was? Omdat ik er, nogmaals, spijt van zou krijgen. En deels kreeg ik gelijk: het was allemaal inderdaad heel anders dan ik had verwacht. Maar ik heb er geen moment spijt van gehad.
Na deze ervaring in het Amerikaanse continent en tijdens het nagenieten ben ik verder gaan denken. Waarin kan ik nog meer risico’s nemen? Ik begreep ineens de mensen die verslaafd zijn aan risico’s en uitdagingen. Het kan zo vrij voelen.
Ik begon meer te ontspannen tijdens gebeurtenissen waar ik eerst bang voor was, vooral dingen die verandering in mijn omgeving zou kunnen veroorzaken. Ik ging mijn eerste werkdag, bewust, zonder zenuwen in met de houding: ik zie het wel. Zo heb ik ook met een huisgenootje een reis gepland naar Sri Lanka volgend jaar. Het maakt niet uit of ik ga of niet – het gaat om het idee. ‘Doe eens gek’.
Nieuwsgierig naar New York? Voor de foto's, klik hier.