Shazam in de toekomst - voor het échte onderzoek

De technologie is tegenwoordig al zo ver dat bij een klein stukje huid de identiteit kan worden achterhaald. De privacy van de simpele burger staat op het spel, omdat er zo kan worden nagegaan wat iemand precies heeft uitgespookt. Er kan gemakkelijk misbruik van worden gemaakt, wanneer deze apparatuur in de verkeerde handen komt. Een doemscenario? Misschien. Maar wel realistisch, als je erover nadenkt. Hoewel, het hoeft allemaal niet zo serieus te zijn.
 

Totaalbeeld

Neem nou Shazam. Een programmaatje voor op de mobiele telefoon, waarmee je een deel van een lied kunt opnemen en je na een paar seconden de titel van het nummer ziet. Een handig instrument voor wanneer je geheugen je in de steek laat.

Maar bedenk even hoe dit er over honderd jaar uit gaat zien. Hoewel, over honderd jaar - realistischer is over een paar jaar.

Stel je voor dat het programma is uitgebreid naar het zoeken van personen, in plaats van alleen het zoeken naar muzieknummers. Je maakt een foto van iemand, wacht een paar seconden et voilà: je hebt een compleet pakket met gegevens over degene die je zocht. Leeftijd, woonplaats, alle Googleresultaten en het volledige Facebook-, LinkedIn,- en Twitteraccount, netjes op een rijtje. Kortom: alle informatie die je maar over een persoon kunt vinden. Voor de echte fantasten een eventueel strafblad erbij. Zo heb je binnen een paar seconden uitgezocht wie die man tegenover je in de trein nou werkelijk is, en of je bang voor hem moet zijn.

Nieuwsgierig

Leuk hersenspinsel. Maar, is het realistisch? In mijn gedachtegang wel. Alles is steeds meer toegankelijk, men weet almaar meer over elkaar en steeds minder informatie blijft privé. Maar weinig mensen hebben hun Twitter- of Facebookaccount beveiligd, iedereen lult maar wat in de rondte. Dat komt ergens vandaan. Tegenwoordig wil iedereen alles over de ander weten. Waar houdt ‘ie van? Wat doet zij zoal? Baan, opleiding? Nieuwsgierigheid wordt geprikkeld. Daarom is het geschetste Shazam-beeld realistisch. Iedereen is nieuwsgierig.

Ja, en dan?

Er zitten twee kanten aan het verhaal. Een positieve, leuke kant en (zoals altijd) een ‘duistere’ kant.

Beeld A, de positieve kant, kan worden gezien vanuit het oogpunt dat men op alles kan zijn voorbereid. Daar houden mensen tegenwoordig van, men is bang voor het ‘onbekende’. De media die de wereld afschildert als een groot zwart gat, zonder enig goeds. Plak hier even het Shazam-beeld in. Je zit tegenover een man in de trein. Je vindt hem verdacht voorkomen, maakt onopvallend een foto en zoekt hem met het fijne programmaatje op. Strafblad? Ja? Snel ergens anders gaan zitten dan.

Je bent voorbereid op een mogelijke slechterik, komt dit zo snel mogelijk te weten en je kan op deze manier vervelende situaties voorkomen. Niks onbekends meer.

Beeld B, de negatieve kant, bestaat uit de slechteriken. In mijn visie. Nederlanders zijn goed in bekritiserend en wantrouwend zijn, dus daar ga ik dan maar vanuit. Slechteriken dus. Stel, een aantal inbrekers zijn op zoek naar een mooi huis om lekker in te breken. Man en vrouw gaan gezamenlijk op vakantie en hebben hun adres op Facebook, Twitter of LinkedIn gezet. Slechteriken 1 en 2 maken een tripje naar Schiphol, maken een foto van één van de vakantiegangers, krijgen het totaalplaatje te zien van man of vrouw inclusief adres, halen het huis leeg en hebben een lekkere buit.

Voor de echte Nederlander, die op alles voorbereid wil zijn. Maar, ook voor de echte Nederlander, een wantrouwend beeld. Voor zover mijn fantasie.