München, Berlijn, Parijs of Praag. Wat werd het? Ik besloot om mijn lieve wederhelft dit jaar te verrassen met een cadeau. Een keer niet materialistisch, maar gezellig. Hij hoorde pas waar we heen gingen, toen we in de trein zaten. Leuk idee, maar veel gedoe. Vooral om de verrassing voor me te houden.
Het cadeau
Je zou het misschien niet zeggen (iets met een typisch vrouwen ding, of zo), maar ik ben een ramp in het bedenken van cadeaus. En zo nu en dan is het toch wel essentieel om iemand van wie je houdt een gepast cadeau te geven. Vorig jaar december zat ik bij wijze van spreken met de handen in het haar. Oh jee, dacht ik. Ik moet vanaf nu álles opschrijven wat er in me opkomt. Want Cor is alweer in november jarig. En je kan niet vroeg genoeg beginnen met het verzinnen van cadeaus. Van moeders geleerd: ze was rond de feestdagen al bezig met wat waar we heen zouden gaan in de zomervakantie, en tijdens de zomervakantie was ze alweer bezig met het plannen van de kerstdagen.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik heb een mooie notitie opgeslagen in mijn telefoon, onder het kopje ‘ideeën’. Iedere keer als er iets in me opkwam, schreef ik het op. En nog steeds zat ik medio mei met de hamvraag: wat voor cadeau moet ik nou geven?!?! (die interpunctie is nodig)
De stress begon steeds grotere vormen aan te nemen. Totdat ik met mijn pleegmoeder in Parijs liep en ik zoals gewoonlijk alles met haar besprak wat er in me opkwam en wat er in mijn leven gaande was. Zo kwamen we ook op het beruchte onderwerp Cadeaus. Want, wat moest ik doen? Kleine opmerking hierover: ik moet alles ruim van tevoren inplannen, het liefst een half jaar van tevoren, want anders raak ik in de stress en is er geen land met me te bezeilen.
Het idee
Eigenlijk kwam ik op het meest grandioze idee ooit, toen ik in een souvenirshop liep in Parijs. Ook een kleine handicap: ik moet en zal altijd voor iedereen prulletjes meenemen uit de stad of het land waar ik ben geweest. Niemand heeft er iets aan, iedereen voelt zich verplicht om de lelijke sleutelhanger aan zijn of haar sleutelbos te hangen en ik ben weer veel te veel geld kwijt.
Ik liep in de winkel rond en stuitte op een leuke ansichtkaart uit de romantische stad. Leuk! Prullaria meenemen! Totdat ik erover na zat te denken wat ik op de kaart moest schrijven, begon er nog niks te dagen. Toen kwam ik op het idee om het volgende op te schrijven: ‘dit kaartje heeft iets te maken met je verjaardagscadeau dat je over een half jaar gaat krijgen’. Lekker vaag, het kon nog van alles worden: een leuk kaartje uit een andere stad, een levensgrote Eiffeltoren of een stedentrip. De laatste optie leek me het leukste.
Toen ik weer terug in Nederland was, besprak ik mijn ideeën met mijn huisgenoot. Hij kwam met het idee om inderdaad een stedentrip te doen, en daar een grote verrassing van te maken. Cor zou immers 25 worden, de leeftijd waarop je dichter bij de dertig zit dan ooit. Ik werd al helemaal enthousiast. Ik hou ontzettend van verrassingen krijgen, maar ik vind het nog leuker om een verrassing op te zetten. Zo gezegd, zo gedaan. We gingen op zoek naar een leuke stad om naartoe te gaan in december. Londen sprong er meteen uit, totdat ik de prijzen zag. Aangezien we hadden afgesproken om het budget onder de driehonderd euro te houden, viel deze stad aan de andere kant van de oceaan af. Volgende. Zo zijn we een aantal uur doorgegaan, tot we hadden besloten dat het cadeau het leukst zou worden als ik in mei al zou beginnen met het geven van hints. Ik zou hem op zijn verjaardag vier boekjes geven van vier Europese steden, zonder hem te vertellen waar we heen zouden gaan. Hartstikke leuk natuurlijk. Maar er was wel een klein probleempje.
Het enthousiasme
Ik vind het heerlijk om verrassingen voor te bereiden, maar ik ben ontzettend slecht om die verrassingen voor me te houden. Als ik ergens enthousiast over ben, praat ik er de hele tijd over. Het liefst vertelde ik alles aan Cor, maar dat kon natuurlijk niet. Ik zag de bui al hangen, dus ik hield alles voor me. Met moeite (lees: héél véél moeite). Dus had ik geen andere optie dan het aan iedereen te vertellen, behalve aan Cor. En dan bedoel ik ook écht aan iedereen: zijn vrienden, familie, mijn huisgenoten, mijn vrienden. Letterlijk aan iedereen. Nu alleen nog maar hopen dat niemand de verrassing zou verklappen. En dat werd moeilijker en moeilijker, want ik was al lang weer vergeten aan wie ik het allemaal had verteld.
November kwam steeds dichterbij, en de verjaardag van mijn geliefde dus ook. Ik bleef maar tegen hem zeuren over hoe spannend het wel niet moest zijn, terwijl hij er al lang klaar mee was. Hij werd er chagrijnig van, omdat hij niet tegen verrassingen kan en het nog minimaal drie of vier maanden duurde voordat we gingen. Ik dacht dat ik alles in de hand had en dat ik hem goed tuk had, totdat hij een ‘leuk’ grapje maakte. “Nien, ik wil niet heel lullig zijn, maar ik weet al waar we heen gaan. Iemand heeft het me verteld”, waarop ik begon te snikken. Hij werd Spaans benauwd en vertelde snel dat hij het toch niet wist, maar de toon was gezet. Nu was het mijn beurt.
De verrassing
Het werd oktober, en ik werd steeds enthousiaster. Dit is mijn kans, dacht ik. Ik moet er écht een verrassingsverjaardag van maken, die hij nooit meer zal vergeten. Ik had een aantal maanden daarvoor al met zijn vrienden staan smoezen tijdens het WK voetbal, waar ik had verteld dat ik graag een supriseparty voor hem wilde organiseren. “Maar hij houdt helemaal niet van verrassingen”, was het weerwoord. “Maar ik wel.” Ik mocht nog iets voor hem plannen waar hij geen weet van had, en ik werd weer helemaal vrolijk. Op een sadistische manier, want ik wist dondersgoed dat hij er helemaal niet van houdt. Maar omdat ik geen supriseparty heb gekregen, móést ik er maar een voor hem organiseren.
Mijn geslaagde actie
De weken voor zijn verjaardag was ik al druk bezig met het ronselen van zijn vrienden, die tot mijn opluchting op één na allemaal konden en wilden komen. Ook mijn huisgenoten en andere vrienden waren op de hoogte, dus het kwam allemaal goed. Zelf zou hij op de dag zelf vrij zijn, wat mij perfect uit kwam. Wel moest ik op de beruchte zaterdag liegen over mijn motief voor die avond. Ik moest zogenaamd ineens invallen op mijn werk. “Sorry, ik ben echt nodig.” Het was pijnlijk, dat beteuterde gezichtje, maar het zou het waard zijn. Die avond was ik druk bezig met de voorbereidingen, met de hulp van familie en huisgenoten om alles te versieren en het bier koud te zetten. Ik had er zin in (ondanks het feit dat ik ontzettend grieperig was), en de vrienden van Cor druppelden één voor één binnen, tot mijn opluchting allemaal vóór tien uur. Zelf belde hij dat hij op de fiets zat, waarop ik zo dom was om te vragen hoe laat hij er dan zou zijn. “Waarom vraag je dat?” was de reactie. “Shit!”, riep ik met een rood hoofd. “Ik heb het verpest!” Wel was dit het startsein voor mijn huisgenoten om hun positie in te nemen bij de voordeur, om bij binnenkomst Cor te ontvangen. De rest stond in mijn kamer met een toeter in de mond te wachten op een berichtje van mijn huisgenoot, over wanneer hij binnen zou komen. Na drie keer vals alarm was het zover. Na wat voor ons een eeuwigheid leek, liep hij eindelijk richting mijn kamer. Bij het opendoen van de deur kreeg hij van één van zijn beste vrienden bijna een toeter in zijn oog, maar zijn gezicht was al het gestress en het plannen waard. Verbazing en geluk alom.
De reis
Dat was dus een geslaagde avond, waarna hij op zijn eerdere uitspraak terug kwam. “Ik vond het toch wel leuk…” De andere verrassing kwam steeds dichterbij, en alles was geregeld. Op de ochtend van twaalf december werd alles nog snel ingepakt, uitgeprint en ingeslagen, en bij Cor nam de spanning toe. Hij vond het toch wel erg spannend. Toen we om half twee op het station stonden en we de trein in stapten, was er toch eindelijk die opluchting. Alles is gelukt, niks meer aan de hand. En dat werd werkelijkheid. Toen hij onderweg raadde dat we naar Berlijn gingen, had hij goed gegokt. We gingen inderdaad naar Berlijn. En wat was het daar heerlijk. Zie de foto's onderaan de pagina.
Dit nooit meer
Het was een heel gedoe om bij het pension aan te komen (mét gedeelde douche en wc, huisstofmijt en een angstwekkend dun matras op het bed), maar na een paar glazen wijn waren we helemaal op onze plek. Het werd een heerlijk weekend met meer dan genoeg kilometers in de benen, genoeg glühwein in onze magen en eigenlijk iets teveel foto’s op het toestel. En na een kort gesprek onder het genot van een goed bereid stukje vlees hebben we toch maar besloten om elk jaar een citytrip te doen, ter eren van onze verjaardagen. Zodat we ook weer klaar zijn met het uitzoeken van die rotcadeaus.
